KADININ KIYMETİ - ( ÜÇ KADINIMIZ ÜZERİNE )

“Şu dünyanızdan bana üç şey sevdirildi : Gözümün Nuru namaz, Güzel

koku ve Saliha kadın” mealindeki, yüce peygamberimizin Hadis’i şerif’lerinin

ışığında :

Biz erkekler, kadını saymasını, adam gibi sevmesini beceremedik..

Ne anamıza candan bir evlat,

Ne eşimize candan bir koca,

Ne de kızımıza candan bir baba olabildik.

Yıllarca üzerimizde emeği olan, her an her yaşta üzerimize titreyen,

gözünde her zaman bebeği olduğumuz :

Eve geç geldiğimizde uyumadığını gördüğümüz, okuldan dönerken

sokak ortasında gözleri bizi arayan, her davranışımıza sabır gösteren ve

kırılmayan, bizim dertlerimize bizden daha çok üzülen, bizim için hiçbir

fedakârlıktan kaçınmayan ANNELERİMİZ…

Ve annelerimizin elinden dev’ralıp hayatımıza anlam katan, hayattaki

en güzel dostumuz ve en tatlı arkadaşımız, helalimiz, hayat ortağımız,

çocuklarımızın annesi…

Sıkıntılı anımızda başucumuzda gördüğümüz tek yardımcımız,

Mutlulukta ve sıkıntılarda tek paylaşıcımız, hayatımızın rengi, en güzel

şiirimiz, hayatımızın olmazsa olmazı, en büyük destekçimiz… EŞİMİZ…

Bir de prensesimiz…

Bize sevdalı bir yürek…

Hayatında ilk erkeği olduğumuz gülümüz, sırdaşımız… Akşamları bizi

sabırsızlıkla bekleyen ellerimize bakan sevgi dolu bir çift göz…

……………

Her zaman ve her yaşta yanında olacağımızı bilen bize güvenen ve

bununla gururlanan …

Öcülerden ve cadılardan koruyan kahramanı olduğumuz, bize koruyucu

melek gözü ile bakan; onun bize, bizimde ona âşık olduğumuz KIZIMIZ…

Bunlar can, bunlar canan, bunlar hayatın bizzat kendisi.. Hayatın anlamı,

bizleri yüreklerine TAÇ yapan, değerleri, dünya ölçüleriyle tartılmayan üç

güzel insan…

Bu üç kadını sevgilerin en yoğunu ile sevmek için düşünmeye gerek yok,

bir neden aramaya gerek yok..

Sevmemiz için annemiz, eşimiz ve kızımız olması yeterli…

Ama biz, bizi herkesten çok seven bu kadınları adam gibi sevmesini

beceremedik.

Hep erkek rolünü oynadık…

Belki de çok sevdik ama bir türlü sevgimizi ifade edemedik utandık,

yakışmaz dedik…

-Masmavi rü’yalarının altındaki sandalyeye, zaman zaman tekme vurduk.

-Yüreğimizden çıkan sevgi sözcüklerini dudaklarımızı kapayarak ağzımızın

içine hapsettik söylemedik erkekliğe sığdıramadık.

-Bal veren çiçeğimizin kıymetini bilemedik.

-Üzerimizde emeği olan bizim, biz olmamızı sağlayan yegâne varlıklara,

her şeyimiz olan kadınlara bize verdikleri sevginin yarısı kadar dahi sevgi

veremedik…

-Neden eşimize küçücük bir hediye almak, bize ağır geldi

Yarın, belki bir odaha göremiyeceğimz annemizin hatırını sormak ve

gönlünü almak için, bir telefon açmamızı bile engelleyen neydi?

-Kızımıza içten sarılıp, onu koklamamızı hangi güç engel oluyordu?.

-Neden herkesten fazla onlara güler yüz, göstermedik.

-Neden seni seviyorum diyemedik,

-Ellerimizden kayıp gitmeden,

-Hayal dünyamızın üç tane nadide yaprağı düşmeden…

-Bu ihmallerin sebebini biz de bilemedik…

-Onlar da bilemedi yüreğimizdeki sevginin bağbozumu zamanını…

-Bazen de sevdik ama, orantı kuramadık yüzümüze gözümüze

bulaştırdık…

-Ya annemizi severken,.. eşimizi horladık…

-Ya eşimizi çok sevip, anne şefkatını ve hassasiyetini unuttuk..

-Bilemedik sevgide, müthiş bir sır olduğunu,

-Herkesi sevmeye yetecek kadar bir yüreğimiz olduğunu ve tonlarca

ağırlıkta sevgiyi taşıyabileceğini…

-Ruhumuzdaki dalgalarda gemilerini alabora etsek de,

-Bilelim ki onlar, bizi karşılıksız ve hiçbir menfaat beklemeden severler.



-Oğlu olduğumuz için,

-Eşi olduğumuz için,

-Babası olduğumuz için severler.

-Eğer onların bu sevgilerine karşılık, birazcık emek harcasaydık,

 bakışlarımıza bahar mevsimlerini getirseydik,

-Yani demem o ki, sevgilerini hak etseydik…

Bu üç kadın da, bizim için canını verirlerdi…

Dedim ya; biz bu üç kadını, adam gibi sevmesini beceremedik. (Bir